شکست تحقیرآمیز استقلال مقابل یک تیم درجهدو عربی، فقط یک باخت عادی در فوتبال نبود؛ نمادی بود از زوال مدیریت، اسراف منابع، و تبعیض ساختاری در ورزش ایران که این روزها بیداد می کند.
تیمی که روزی با اسطورههایی چون ناصر حجازی و منصور پورحیدری نماد غرور ملی در آسیا بود، امروز با هزینههای میلیاردی و بیحساب، بدل به سایهای بیروح و بیتعصب شده است. سؤال اصلی اینجاست: چرا باید بودجههای کلان کشور خرج تیمهایی شود که نتیجهشان فقط شرمساری و باخت است؟ تیمهایی که بازیکنانشان در روز شکست، هیچ نشانی از غیرت و تعصب ملی هم ندارند. این در حالی است که در گوشهای از همین ایران، تیمهایی هستند چون پاریزهر کوردستان با کمترین امکانات، بدون حمایت دولتی و نداشتن اسپانسر مالی، اما با تکیه بر غیرت، تعصب و همبستگی مردمی، سالهاست نتایجی میگیرند که شایسته تقدیر است.
تفاوت میان این دو تصویر زشت و زیبا، فریاد میزند که مشکل ورزش امروز ایران، نبود پول و منابع نیست؛ بلکه تبعیض و مدیریت ناعادلانه در ورزش ایران است. وقتی همه بودجهها صرف چند تیم خاص در تهران و چند تیم در استانهای برخوردار میشود، طبیعی است که به جای شکوفایی استعدادها، شاهد چنین نتایج محقرانه و تحقیرآمیزی باشیم.
ما در باشگاه پاریزهر کوردستان سه ماه است که به هر دری زده ایم با در بسته روبه رو شده ایم و وعده های شخص اول استان کردستان هم در حد وعده مانده است اما استقلال با چند هزار میلیارد تومان ریخت و پاش غرور یک ملت را خورد می کند و آب از آب تکان نمی خورد. دیگر در این ورزش تبعیض آمیز ناامید شده ام و هیچ امیدی به آینده ندارم اما معتقدم وقت آن رسیده که این چرخه معیوب متوقف شود؛ چرا که این پولها نه فقط سرمایه ملی، بلکه سرمایه غرور ملی ما هستند.
شکست استقلال فقط شکست یک تیم نبود؛ شکست یک مدل ناعادلانه و مرکزگرا بود که سالهاست ورزش ایران را از درون میخورد. امروز به اندازه مسافت کوردستان تا تهران حجم بزرگی از نابرابری را می شود مشاهده کرد و هیچ کس حتی آقای استاندار هم توان حل این ناعدالتی را ندارد.
کاوه اسدی – مدیرعامل باشگاه پاریزهر کوردستان
